در علت بسم الله نداشتن این سوره، دو پاسخ ارائه شده است:

1. این سوره، یک روش محکم و سخت را در مقابل دشمنان پیمان ‏شکن و اظهار برائت و بیزارى از آنان و اعلام جنگ با آنان، در پیش گرفته است، و نمایانگر خشم خداوند نسبت به این گروه است؛ لذا با «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» که نشانه صلح و دوستى و محبت و بیان کننده صفت رحمانیت و رحیمیت خدا است، تناسب ندارد.  به همین جهت با «بسم الله الرحمن الرحیم» شروع نشده است. حضرت على(ع) در این باره مى ‏فرماید: «علت نیامدن بسم اللَّه آن است که، بسم اللَّه براى امان و رحمت است، ولى سور? برائت برای برداشته شدن امان، نازل شده است».

2. گروهى نیز معتقدند این سوره در حقیقت دنبال? سور? انفال است؛ زیرا در سوره انفال پیرامون پیمان ها سخن گفته شده و در این سوره پیرامون الغاى پیمان هاى پیمان‏ شکنان بحث شده است، لذا «بسم اللَّه» در میان این دو ذکر نشده است. امام صادق(ع) نیز در روایتی می فرماید: «سوره های انفال و توبه یکی هستند».

بنابراین، امروزه نیز باید این سوره را بدون بسم الله خواند و اگر این سوره را با بسم الله به عنوان جزئی از سوره توبه بیاوریم، بدعت انجام داده ایم و اشکال دارد، اما اگر بسم الله را به صورتی بگوییم که جزئی از این سوره محسوب نشود، اشکالی در گفتن آن نیست.