ابن تیمیه در سال 1263 میلادىدر حران از شهرهاى ترکیه کنونى به دنیا آمد و در سال 1328 میلادى وفات یافت. 

 روزنامه عرب زبان »احداث المغربیه« در مورد باورهاى این مکتب چنین  مى نویسد: 

 »افکار ابن تیمیه (مرگ 728هجرى ) روشن و صریح است، او با اندیشه و عقلبه کلى مخالف است و خواستار الغاى عملکرد عقل از تمام شئون زندگى روزانه است و با فکر کردن و اندیشیدن دشمن است، مگر اینکه آن فکر و  اندیشه در راستاى تأیید نقل باشند. در واقع او همه نمادها و مظاهرزندگى این عصر را نفى مى کند. به نظراو مهمترین مصلحت در این است کهبا کفار دشمن باشیم. براى او مهم نیست که در این راه غیر مسلمان اذیت وآزار شوند و مسلمان نیز ضرر اقتصادى ببینند. او با این کار، افکارتندروانه و نژادپرستانه و کراهیت را مورد تأیید قرار مى دهد و مى گوید: 

 اینکه برخى از پیامبر نقل کرده اند که هرکس کافرى را آزار دهد، من راآزار داده، این یک دروغ بزرگ است. 

 شاگرد او ابن القیم الجوزى روایت کرده است: وزیر اتار در اینکه یهودیان مى توانند بر دین خود باقى بمانند، به این آیه استناد کرد: 

 »قل یا أیها الکافرون لا أعبد ما تعبدون و لا أنتم عابدون ما أعبدو...« و این آیه از محکمات است و منسوخ نیست، ولى او با آنها در موردتفسیر این آیه به جدل برخواست و گفت: آنها کافر هستند و جایگاه ابدى   آنها جهنم است. 

  ابن تیمیه مى گوید: کسانى که به دین اسلام پایبند نیستند، دودسته اند؛ 

یا کافرند یا منافق و مردم پس از هجرت پیامبر (ص) تاکنون سه طبقه هستند: »مؤمن، منافق وکافر«. سپس او خون غیرمومن (منافق و کافر) راحلال شمرده و حتى در این راه دسته دیگرى از مسلمانان مانند شیعیان دوازده امامى را که از شیوه وروش فهم او از اسلام پیروى نمى کنند، نیزدر زمره منافقان و کافران قرار مى دهد. 

 ابن تیمیه از نظر شرعى ، قتل و سلب و اغتصاب و مصادره اموال و آزار زنانو کودکان و... را حلال اعلام مى کند. اما در مورد مسلمانان مانند شیعهبر حسب ابن تیمیه، کفر آنها بزرگتر و گناه آنها عظیم تر از کفار اصلىاست و بنابراین مجازات آنها هم شدیدتر از مجازات کفار اصلى است. 

 به هر حال این برداشت فکرى ، نه براى فکر و نه براى فرهنگ و تمدن احترامى قایل نیست.